door Geert DESMET
We zijn er een beetje vroeg mee, we weten het. Maar moest u toch al op zoek zijn naar de geschikte muziek om deze zomer in een open sportwagen mee door Toscane te rijden, dan is hier onze tip: La Passione van Chris Rea. Geen plaat vol relaxte Rea-rock deze keer, maar wel de soundtrack bij een film die hij zelf schreef. Verwacht u aan romantische orkestmuziek, vlotte dance-pop en een groots duet met Shirley Bassey. Nooit gedacht dat we Chris Rea nog zo veelzijdig aan het werk zouden horen. ,,Nee, dit is geen album dat de Spice Girls van de eerste plaats zal schoppen. Maar ik was dringend aan iets nieuws toe. Het leven moet een beetje spannend blijven.''
,,Met deze cd gaat een lange droom in vervulling'', zegt Chris Rea. ,,Je
moet weten: mijn aanleiding om m'n eerste gitaar te kopen, was niet een plaat
van The Beatles of The Stones, maar wel de filmmuziek van Ennio Morricone.
Ik was als tiener erg gefascineerd door die mysterieuze klanken die hij schreef
voor de spaghetti-westerns van Sergio Leone. Ik dacht dat ik ze op een akoestische
gitaar wel allemaal zou kunnen nabootsen. Het is me nooit gelukt.''
De plot van de eerste Chris Rea-film is vrij eenvoudig. Op een avond in
'61 zit een jongetje in een Engelse industriestad samen met zijn Italiaanse
vader naar een autorace te kijken. Het commentaar dat de vader bij de beelden
geeft, werkt zo aanstekelijk dat hij al gauw aan het dromen slaat. Wat volgt,
is een aaneenschakeling van fantasieën over Italië, autocoureurs
en Enzo Ferrari. ,,Een beetje op z'n Fellini's'', zegt Chris Rea. Wie zijn
biografie een beetje kent, ziet meteen de gelijkenissen tussen het Italiaanse
migrantenkind in de film en de popmuzikant.
,,Ja, er zit wel een beetje van mij in die jongen. Ik heb ook Italiaanse
ouders en hun verhalen over de schoonheid van Toscane, Napels en Rome deden
me al verliefd worden op Italië voor ik er een voet gezet had. En ik
hou ook van snelle wagens, al rijd ik zelf met een Volvo. Een Ferrari kopen
om elke dag mee naar je werk te rijden, vind ik geldverspilling. Veel te
veel files. Maar ik ga wel elke maand racen op het Goodwood-circuit. Ik proberen
al jaren een rondetijd van 1 minuut 25 te halen. 1 minuut 26.1 was het dichtste
dat ik kwam.''
Kapstok
,,Maar het is niet zo belangrijk of de film nu biografisch is of niet.
Eigenlijk is het verhaal niet meer dan een kapstok voor de songs. Het is
geen film waarbij je twee minuten na de aftiteling de muziek al vergeten
bent. De liedjes en de beelden zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Trouwens,
verwacht je als de film in april in België uitkomt, niet aan een peperdure
Hollywoodproductie. Ik raakte onlangs op het vliegtuig aan de praat met de
topman van een grote oliemaatschappij. De reclamespotjes van twee minuten
die zijn bedrijf maakt, kosten meer dan mijn film. Kan je nagaan.''
,,Of ik helemaal tevreden ben over mijn filmdebuut? Ik heb maar van één
ding spijt: dat ik de film niet zelf regisseerde. Dat mocht niet van Warner
Brothers, mijn platenfirma. Een muzikant is geen regisseur, zo redeneerden
ze. Terwijl het mijn royalties zijn waarmee ze de film betalen en telkens
aan mijn hoofd kwamen zeuren als er iets fout liep. Nu, ik kan me wel verzoenen
met het uiteindelijke resultaat, maar zelf had ik het helemaal anders gedaan.''
Champagne
Voor de soundtrack van La Passione kroop Chris Rea voor het
eerst in de huid van klassiek componist. ,,Een beangstigende ervaring. Ik
had nog nooit muziek geschreven voor een orkest. Ik heb het moeten leren
met vallen en opstaan. Zo schreef ik, bijvoorbeeld, een stuk voor een cello
met een D majeur in, terwijl die noot niet eens op een cello staat. Dan moest
ik met een rood hoofd en een gommetje telkens weer die partituur corrigeren.''
,,Opnemen met zo'n groot orkest is een merkwaardig proces. Je werkt maandenlang
aan een stuk, tot je een stapeltje van vijftig partituren hebt. Voor elk
instrument ééntje. Maar dan heb je nog altijd niet gehoord
hoe al die partijen samen klinken. Die kans krijg je maar één
keer. Een klassiek orkest inhuren, kost namelijk een bom geld. De eerste
keer in de studio met al die muzikanten kreeg ik een enorme kick. Een week
later had ik al een nieuw stuk af en hing ik aan de lijn met de orkestleider:
'Ik heb twintig violen, vijf cello's en twee paukenisten nodig.' (lacht)
Ik ben echt verslaafd geraakt aan klassieke muziek.''
Shirley Bassey
Blikvanger op La Passione is Shirley, do you own a Ferrari?,
een heerlijk kitscherig duet tussen Chris Rea en Shirley Bassey. ,,Shirley
is een van de grote diva's uit de populaire muziek. Iedereen in mijn omgeving
zei: 'Je krijgt haar nooit te pakken.' Maar een week nadat ik haar een tape
had gestuurd met de ruwe versie van het liedje, belde ze al terug: ze was
er helemaal weg van.''
,,Bleef er nog één probleem: ik had geen flauw idee hoe ik
haar zangpartij op band moest krijgen. Shirley zingt namelijk ongelofelijk
luid. Als ze haar mond open doet, deins je een halve meter achteruit. Moest
ik de microfoon ver van haar af zetten? Was het beter om haar stem achteraf
te bewerken met speciale effecten? Ik belde uiteindelijk een vriend van mij
op, een technicus die met alle groten werkte. Zijn raad was: 'Zorg dat er
genoeg kaviaar en champagne in de studio is.' Dat heb ik dan maar gedaan.
(lacht)''
Noel Gallagher
Op La Passione breekt Chris Rea radicaal met de rustige rocksongs
die hem een lange rij hits opleverden. Vreest hij niet dat de stap van de
oude naar de nieuwe Chris Rea voor de fans iets te groot zal zijn ?
,,Mijn platenfirma denkt precies hetzelfde. Ze weten absoluut niet wat
ze met deze plaat aanmoeten. Maar ik maak muziek om de kunst, niet om de populariteit.
Ik verkocht miljoenen platen, ja, maar zonder trendy of modieuze muziek te
maken. Ik ben nooit een hippe rockster geweest. De Britse pers, bijvoorbeeld,
lust me al rauw vanaf mijn eerste plaat. Ze doen me een beetje denken aan
de SS. Die dachten ook te weten wat goeie smaak was.''
,,Ik prijs mezelf trouwens gelukkig dat ik in deze tijden geen 18 ben en
net een debuut-cd heb gemaakt. Ik begrijp niks meer van het popwereldje. Het
is één grote egotrip geworden. In interviews met Phil Collins
lees ik alleen maar over zijn scheiding en zijn huis in Zwitserland. En zo'n
Noel Gallagher praat de hele tijd over hoe opwindend het is om op het gezicht
van zijn broer te slaan en niet op te dagen voor concerten. Ik hoor hem nooit
's iets zeggen over zijn eerste gitaar of de liefde voor de muziek. Vreemd.''